โรค เบาหวาน เกิด จาก สาเหตุ เกิด จาก อวัยวะ ใด

This entry was posted in ทั่วไป, ผู้ป่วย, ผู้สูงอายุ and tagged กินของหวานเป็นเบาหวานจริงไหม, กินน้ำตาลให้ห่างไกลเบหวาน, ตรวจเบาหวาน, ป้องกันเบาหวา, พฤติกรรมเสี่ยงเบาหวาน, ระดับน้ำตาลในเลือดสูง, สัญญาณเตือนเสี่ยงเบาหวาน, เครื่องตรวจน้ำตาล, เบาหวาน. ปริมาณเลือดที่หายไปจะถูกแทนที่แบบแช่อิ่มจากน้ำที่ถูกเก็บไว้ในเซลล์ร่างกายและช่องอื่นๆของร่างกายทำให้เกิดการคายน้ำและกระหายเพิ่มขึ้น . รูปแบบอื่นๆของโรคเบาหวานรวมถึงโรคเบาหวานแต่กำเนิด, ซึ่งเกิดจากการบกพร่องทางพันธุกรรมของการหลั่งอินซูลิน, โรคเบาหวานที่เกี่ยวข้องกับพังผืดในถุงน้ำดี, เบาหวานสเตียรอยด์ที่เกิดจากฮอร์โมนส์ glucocorticoids ปริมาณสูง, และหลายรูปแบบของโรคเบาหวานแบบ monogenic. “ประเภทเฉพาะอื่นๆ” เป็นการรวบรวมของสาเหตุไม่กี่โหลของผู้ป่วยแต่ละคน. เมื่ออินซูลินถูกใช้ในการรักษาโรคเบาหวานชนิดที่ 2, สูตรที่ออกฤทธิ์นานมักจะถูกเพิ่มเข้าไปในระยะเริ่ม, ในขณะที่ยังคงใช้ยาในช่องปาก.

ผู้ใหญ่ที่มี LADA มักจะได้รับการวินิจฉัยผิดพลาดบ่อยครั้งในตอนแรกว่าเป็นโรคเบาหวานชนิดที่ 2, โดยพิจารณาจากอายุมากกว่าสาเหตุและต้นกำเนิดของโรค. ระดับไขมันในเลือด โดยมีระดับไตรกลีเซอไรด์ต้องน้อยกว่า one hundred fifty มก./ดล., แอลดีแอล น้อยกว่า 100 มก./ดล. ในจำนวนนี้จะเท่ากับ eight.3% ของประชากรผู้ใหญ่ ที่มีอัตราเท่ากันในทั้งผู้หญิงและผู้ชาย. ระดับน้ำตาลในเลือดหลังอดอาหาร eight ชั่วโมง มีค่าเท่ากับหรือมากกว่า ninety five มก./ดล. ระดับน้ำตาลในเลือดหลังดื่มกลูโคส 3 ชั่วโมง มีค่าเท่ากับหรือมากกว่า 140 มก./ดล. ระดับน้ำตาลในเลือดหลังดื่มกลูโคส 2 ชั่วโมง มีค่าเท่ากับหรือมากกว่า one hundred fifty five มก./ดล.

ภาวะแทรกซ้อนในระยะยาวที่ได้รับการยอมรับในมนุษย์หาได้ยากกว่าในสัตว์. หลักการของการรักษา (การสูญเสียน้ำหนัก, ยาต้านโรคเบาหวานทางปาก, การให้อินซูลินใต้ผิวหนัง) และการจัดการของกรณีฉุกเฉิน (เช่น กรดเกินเนื่องจากสารคีโตน) มีความคล้ายคลึงกับในมนุษย์. ผลที่เป็น constructive, ในกรณีที่ขาดความชัดเจนของการมีน้ำตาลในเลือดสูงหรือไม่, จึงควรได้รับการยืนยันโดยการทำซ้ำในวิธีการใดๆข้างต้นในวันที่แตกต่างกัน. อินซูลินสามารถยับยั้งการแตกตัวของไกลโคเจนหรือกระบวนการของการ gluconeogenesis, มันสามารถกระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลงน้ำตาลกลูโคสให้เป็นไขมันและเซลล์กล้ามเนื้อ, และมันสามารถกระตุ้นให้เกิดการสะสมของน้ำตาลกลูโคสในรูปแบบของไกลโคเจน. โรคเบาหวานชนิดที่ 1 จะสืบทอดได้บางส่วน, ด้วยยีนหลายๆตัว, รวมทั้งยีนรูปแบบพันธุกรรม HLA บางอย่าง, ที่รู้จักกันว่ามีผลต่อความเสี่ยงของการเป็นโรคเบาหวาน. ในคนที่ไวต่อทางพันธุกรรม, การเริ่มมีอาการของโรคเบาหวานสามารถถูกกระตุ้นโดยปัจจัยสิ่งแวดล้อมหนึ่งอย่างหรือมากกว่า, เช่นการติดเชื้อไวรัสหรืออาหาร.

ยา

ผู้ที่ไม่ได้เป็นโรคอ้วนมักจะมีอัตราส่วนเอวต่อสะโพกสูง. เบาหวานชนิดที่ 2 มีลักษณะที่ต้านทานอิอิต่ออินซูลิน, ซึ่งอาจรวมกับการลดลงที่สัมพันธ์กันของการหลั่งอินซูลิน. การตอบสนองที่บกพร่องของเนื้อเยื่อของร่างกายต่ออินซูลินเชื่อว่าเกี่ยวข้องกับตัวรับอินซูลิน.

ถ้าปริมาณของอินซูลินที่มีอยู่ไม่เพียงพอ, ถ้าเซลล์ตอบสนองกับผลกระทบของอินซูลินได้ไม่ดี (การไม่รับรู้อินซูลินหรือความต้านทานอินซูลิน), หรือถ้าตัวอินซูลินเองมีข้อบกพร่อง, ดังนั้นน้ำตาลจะไม่ถูกดูดซึมได้อย่างเหมาะสมโดยเซลล์ของร่างกายที่ต้องการใช้มัน, และมันจะไม่ถูกเก็บสะสมไว้อย่างเหมาะสมในตับและกล้ามเนื้อ. ผลกระทบสุทธิก็คือระดับที่สูงของน้ำตาลในเลือด, การสังเคราะห์โปรตีนไม่ดีและการเผาผลาญอาหารอื่นๆผิดปกติ เช่นภาวะเลือดเป็นกรด. โรคเบาหวานขณะตั้งครรภ์ คล้ายกับโรคเบาหวานชนิดที่ 2 ในหลายประการ, มันเกี่ยวข้องกับการรวมกันของการหลั่งอินซูลินและการตอบสนองที่ค่อนข้างไม่เพียงพอ. มันเกิดขึ้นในประมาณ 2-10% ของการตั้งครรภ์ทั้งหมดและอาจปรับปรุงหรือหายไปหลังคลอด อย่างไรก็ตามหลังจากการตั้งครรภ์, ประมาณ 5-10% ของผู้หญิงที่มีโรคเบาหวานขณะตั้งครรภ์จะพบว่าเป็นผู้ป่วยโรคเบาหวาน, ชนิดที่พบมากที่สุดคือชนิดที่ 2. โรคเบาหวานขณะตั้งครรภ์สามารถรักษาให้หายขาดได้, แต่ต้องมีการดูแลทางการแพทย์อย่างระมัดระวังตลอดการตั้งครรภ์. การบริหารจัดการอาจรวมถึงการเปลี่ยนแปลงอาหาร, การตรวจสอบระดับน้ำตาลในเลือด, และในบางกรณีอินซูลินอาจจำเป็นต้องใช้.

ภาวะแทรกซ้อนทางตา

หรือระดับน้ำตาลในเลือดหลังอดอาหาร 1 ชั่วโมงน้อยกว่า one hundred forty มก./ดล. หรือระดับน้ำตาลในเลือดหลังอาหาร 2 ชั่วโมงน้อยกว่า a hundred and twenty มก./ดล. ในสัตว์ทั้งหลาย, โรคเบาหวานที่พบมากที่สุดคือในสุนัขและแมว. สุนัขเพศเมียมีแนวโน้มเป็นสองเท่าที่จะได้รับผลกระทบมากกว่าเพศผู้, ในขณะที่บางแหล่งอ้างอิง, แมวเพศชายยังมีแนวโน้มมากกว่าเพศเมีย. ในสัตว์ทั้งสองชนิด, ทุกสายพันธุ์อาจได้รับผลกระทบ, แต่บางสายพันธุ์ของสุนัขขนาดเล็กที่โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีแนวโน้มที่จะพัฒนาเป็นโรคเบาหวานเช่นพุดเดิ้ลขนาดเล็ก อาการต่างๆอาจเกี่ยวข้องกับการสูญเสียน้ำและภาวะปัสสาวะมาก, แต่ทิศทางอาจจะร้ายกาจ.

มีหลักฐานที่แสดงให้เห็นความสัมพันธ์ระหว่างโรคเบาหวานชนิดที่ 1 กับ Coxsackie B4 virus. ซึ่งแตกต่างจากโรคเบาหวานชนิดที่ 2, อาการเริ่มต้นของโรคเบาหวานชนิดที่ 1 ไม่มีความเกี่ยวข้องกับการดำเนินชีวิต. ในรายที่เป็นระยะแรกเริ่มหรือเป็นไม่มาก แพทย์มักตรวจไม่พบสิ่งผิดปกติตามร่างกาย ส่วนในรายที่เป็นเรื้อรัง อาจพบอาการชาตามปลายมือปลายเท้า แผลเรื้อรัง ต้อกระจก หรือภาวะแทรกซ้อนอื่น ๆ โดยในผู้ป่วยเบาหวานทุกรายนั้นแพทย์จะตรวจพบน้ำตาลในปัสสาวะ และระดับน้ำตาลในเลือดหลังงดอาหาร 8 ชั่วโมง มีค่าเท่ากับหรือมากกว่า 126 มก./ดล. เบาหวานชนิดที่ 2 ส่วนใหญ่เป็นเพราะปัจจัยการดำเนินชีวิตและพันธุกรรม ปัจจัยการดำเนินชีวิตหลายอย่างเป็นที่รู้กันว่ามีความสำคัญต่อการพัฒนาของโรคเบาหวานชนิดที่ 2 รวมทั้งโรคอ้วน (ที่กำหนดโดยดัชนีมวลกายมากกว่าสามสิบ), การขาดกิจกรรมออกกำลังกาย, อาหารที่ไม่ดี, ความเครียด, และความสะดวกสบายในเมือง. ไขมันในร่างกายส่วนเกินจะเกี่ยวข้องกับ 30% ของกรณีสำหรับผู้สืบเชื้อสายจากจีนและญี่ปุ่น, 60-80% ของกรณีในบรรดาผู้สืบเชื้อสายจากยุโรปและแอฟริกัน, และ one hundred pc ของชาวอินเดียและชาวเกาะแปซิฟิก.

อย่างไรก็ตาม ข้อบกพร่องที่เฉพาะเจาะจงไม่เป็นที่รู้จัก. กรณีของโรคเบาหวานอันเนื่องมาจากข้อบกพร่องที่เคยรู้จักกันจะถูกจัดแยกต่างหาก. คำว่า mellitus (อ่าน เมล’ลิทัส หรือ เมล’ไลทัส) มาจากคำภาษาละตินคลาสสิก mellītus หมายถึง “mellite” (เช่นถูกทำให้หวานด้วยน้ำผึ้ง; หวานน้ำผึ้ง).

อาการของโรคไต

ระดับน้ำตาลในเลือดหลังดื่มกลูโคส 1 ชั่วโมง มีค่าเท่ากับหรือมากกว่า one hundred eighty มก./ดล. ความชุกของโรคเบาหวานทั่วโลกในปี 2000 (ต่อ 1,000 คนที่อาศัยอยู่) – ค่าเฉลี่ยของโลกอยู่ที่ 2.8%. 1378 ฉุกเฉิน นัดหมายแพทย์ เรียกรถพยาบาล พร้อมบริการทุกวัน 24 ชม. การคลิกที่ปุ่ม ลงทะเบียน ถือว่าท่านยอมรับข้อกำหนดเงื่อนไข และ นโยบายความเป็นส่วนตัว.

โรคเบาหวานชนิดที่ 1 เป็นลักษณะของการสูญเสียเบต้าเซลล์ของเกาะเล็กเกาะน้อยของ Langerhans ในตับอ่อนที่ผลิตอินซูลินซึ่งนำไปสู่​​การขาดอินซูลิน. ประเภทนี้สามารถแบ่งต่อไปเป็นแบบภูมิคุ้มกันหรือแบบไม่ทราบสาเหตุ. ส่วนใหญ่ของผู้ป่วยโรคเบาหวานชนิดที่ 1 เป็นโดยธรรมชาติเมื่อภูมิคุ้มกันที่สร้างโดยอัตโนมัติเข้าโจมตีทำให้เกิดการสูญเสียของเบต้าเซลล์และทำให้สูญเสียอินซูลินไปด้วย มันเป็นสาเหตุให้เกิดประมาณ 10% ของผู้ป่วยโรคเบาหวานในทวีปอเมริกาเหนือและยุโรป. ผู้ที่ได้รับผลกระทบส่วนใหญ่กลับกลายเป็นว่ามีสุขภาพดีและมีน้ำหนักที่มีสุขภาพดีเมื่อเริ่มต้นมีอาการของโรค. ความไวและการตอบสนองต่ออินซูลินมักจะปกติโดยเฉพาะอย่างยิ่งในขั้นเริ่มต้น. โรคเบาหวานชนิดที่ 1 จะมีผลต่อเด็กหรือผู้ใหญ่ แต่ถูกเรียกตามประเพณีว่า “โรคเบาหวานเด็กและเยาวชน” เพราะส่วนใหญ่ของผู้ป่วยโรคเบาหวานเหล่านี้เป็นในเด็ก.

• หรือระดับน้ำตาลในเลือดหลังอาหาร 2 ชั่วโมงน้อยกว่า 120 มก./ดล.
• การบริหารจัดการอาจรวมถึงการเปลี่ยนแปลงอาหาร, การตรวจสอบระดับน้ำตาลในเลือด, และในบางกรณีอินซูลินอาจจำเป็นต้องใช้.
• ผู้ที่ไม่ได้เป็นโรคอ้วนมักจะมีอัตราส่วนเอวต่อสะโพกสูง.
• ผู้ใหญ่ที่มี LADA มักจะได้รับการวินิจฉัยผิดพลาดบ่อยครั้งในตอนแรกว่าเป็นโรคเบาหวานชนิดที่ 2, โดยพิจารณาจากอายุมากกว่าสาเหตุและต้นกำเนิดของโรค.
• ทุกรูปแบบของโรคเบาหวานเพิ่มความเสี่ยงของภาวะแทรกซ้อนหลายอย่างในระยะยาว.

คำว่า “โรคเบาหวานชนิดที่ 1” ได้เข้ามาแทนที่คำในอดีตหลายคำ, เช่นโรคเบาหวานเริ่มมีอาการในวัยเด็ก, โรคเบาหวานเยาวชน, และโรคเบาหวานที่ขึ้นอยู่กับอินซูลิน . ในทำนองเดียวกัน คำว่า “โรคเบาหวานชนิดที่ 2” ได้แทนที่คำในอดีตหลายคำ, เช่นโรคเบาหวานที่เริ่มมีอาการในผู้ใหญ่, โรคเบาหวานที่เกี่ยวข้องกับโรคอ้วน, และโรคเบาหวานที่ไม่ขึ้นอยู่กับอินซูลิน นอกเหนือไแจากทั้งสองประเภทนี้ไม่มีศัพท์มาตรฐานที่ได้ตกลงกัน. โรคที่หายาก, โรคเบาจืด, เป็นโรคที่มีอาการคล้ายกับโรคเบาหวาน แต่ไม่มีการรบกวนการเผาผลาญน้ำตาล (เบาจืด หมายถึง “ไม่มีรส” ในภาษาละติน) และไม่เกี่ยวข้องกับกลไกการเกิดโรคแบบเดียวกัน. คำว่า “diabetes” ถูกบันทึกเป็นครั้งแรกไว้ในภาษาอังกฤษในรูปแบบ diabete ในข้อเขียนทางการแพทย์ราวปี 1425. ทุกรูปแบบของโรคเบาหวานเพิ่มความเสี่ยงของภาวะแทรกซ้อนหลายอย่างในระยะยาว. ภาวะแทรกซ้อนเหล่านี้มักจะพัฒนาเป็นเวลาหลายปี (10-20 ปี) แต่อาจจะเป็นอาการแรกในบรรดาผู้ป่วยที่ไม่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นอย่างอื่นก่อนเวลานั้น.

คำภาษาลาตินมาจาก mell ซึ่งมาจาก mel หมายถึง “น้ำผึ้ง”; ความหวาน; สิ่งที่น่าพอใจ, และคำต่อท้าย -ītus, ที่มีความหมายเหมือนกับคำต่อท้ายในภาษาอังกฤษ “-ite” เป็นเพราะ Thomas Willis ที่ในปี 1675 ได้เพิ่มคำว่า “mellitus” เข้ากับคำว่า “diabetes” เพื่อกำหนดสำหรับโรค, เมื่อเขาสังเกตเห็นปัสสาวะของผู้ป่วยเบาหวานที่มีรสหวาน . รสหวานนี้ได้รับการสังเกตเห็นในปัสสาวะโดยชาวกรีกโบราณ, จีน, อียิปต์, อินเดียและเปอร์เซีย. การรักษาที่มีประสิทธิภาพไม่ได้รับการพัฒนาจนถึงช่วงต้นของศตวรรษที่ 20, เมื่อชาวแคนาดา Frederick Banting และ Charles Herbert Best ได้แยกและทำอินซูลินให้บริสุทธิ์ในปี 1921 และปี 1922. งานนี้ตามด้วยการพัฒนาของอินซูลินที่ไม่ผ่านปากและออกฤทธิ์ได้นานในปี 1940s.